günaydın

günlerim üzerine her gün düşünüp durduğum öğretmenim oldu hep..çoğunun yılda bir bile yapmadığı yaşananları gözden geçirme edimi, üzerine düşünme çabam bende günlük hatta saatlik periyotlarda gerçekleşiyor..her seferinde dünyada rahat olmadığını, imtihanın ne kadar ağır olduğunu anlıyorum. arabeske yaslanıp şarkılar söylemeye başlamak istemiyorum..o yüzden yazmak bana yaşamak demek olacak..işe yarar bir uğraş..

Ankara da yaşamak öyle sanıldığı gibi kolay iş değil..şehrin bedevi yapısı bir türlü kendini medeni bir yapıya kavuşturamıyor..yavaş yavaş oluyor bu tabi..ama ben öldükten sonra mı tamamlanacak..bazı semtleri hariç bu kabalığı üzerinden atmak zorunda Ankara..son yıllarda çok değişti bu durum tabi ama yine de etkisi büyük..İstanbul'u belki hep bu yüzden özledim..Ankara'nın bana önerdiği en güzel şey yazmak okumak düşünmek..yaşamak ise bana hep İstanbul'da kalmış gibi geldi.

zaman zaman bıraktığım okulumu görüyorum rüyalarımda..evet bin bir emekle kazanıp gittiğim okulumu bitiremedim..bırakmak zorunda kaldım..bu büyük travma idi benim için..dert etmedim ama içimde bir yerlerde ukde olarak kaldı..diğer öğrencilerin okuduğu süreden fazla kaldım okulumda..uluslararası ilişkiler bölümünde teorik altyapıyı, okulumun kültürünü, İstanbul'un tüm güzelliklerini altı yılda aldım, içselleştirdim..ama diplomam orada kaldı..bu durum işsizlik demekti benim için..mütevazı bir işte çalışırdım ne olacaktı..olmadı..

işte iş!
günlerimin öyle bir örgüsü var ki! yazmadan edemeyeceğim.